Op dit nieuwe album van Nueva Manteca brengen zij een eerbetoon aan Art Blakey door het vertolken van een aantal klassiekers van Art Blakey & the Jazz Messengers. Oprichter en drijvende kracht achter het succesvolle latin-jazz ensemble Nueva Manteca was pianist Jan Laurens Hartong, wat dat betreft speelde hij eenzelfde rol als Blakey, de nestor die jonge talenten lid maakte van zijn band en verder begeleidde in het prille begin van hun carrière. In die zin is het opnemen van een achttal bekende nummers uit het repertoire van de Jazz Messengers een logisch gebeuren. Toen Hartong overleed in 2016 leek het doek gevallen voor Nueva Manteca, maar groepslid van het eerste uur, saxofonist/componist Ben van den Dungen heeft het heft overgenomen, hij is met conga speler/percussionist Nils Fischer het enig overgebleven lid van de oude bezetting. Verder horen we Oscar Cordero “Chucky” op trompet, Marc Bischoff op piano, Samuel Ruiz op contrabas en Enrique Firpi op drums.

Nummers als “Moanin’”en “Blues March” van The Messengers waren indertijd dusdanig populair dat iedereen met een beetje smaak oftewel jazzliefhebber, ze mee kon fluiten of neuriën, datzelfde gold trouwens ook voor “Take Five” van Brubeck en “So What” van Miles. De muziek van Blakey, altijd geschreven door anderen, met name door Benny Golson en Bobby Timmons, swingt op zichzelf al als een trein en als daar dan nog een pittig Afro-Cubaans sausje aan wordt toegevoegd door Nueva Manteca is het geen stoomtrein meer maar een volbloed T.G.V. Wat dat betreft is Ben van den Dungen er perfect in geslaagd om in het voetspoor te treden van Hartong en deze nieuwe versie van de band net zo geweldig te laten klinken als op de voorgaande albums, geen geringe prestatie gezien de vele nieuwe namen.

Na zijn fantastische hommage aan Coltrane met Live at Lux & Tivoli bewijst Ben dat hij ook uitstekend overweg kan met het oeuvre van de Jazz Messengers zowel op tenor- als sopraansaxofoon. Dat geldt trouwens ook voor de andere muzikanten, Marc Bischoff treedt met succes in de voetsporen van Hartong met zijn sfeervolle en swingende pianospel, ook “Chucky” is een openbaring op trompet en ook bassist Ruiz en drummer Firpi zijn tempobeulen en Nils is er nog steeds bij om die extra dosis chilipeper toe te voegen voor het Zuid-Amerikaanse gevoel voor swing en ritme.

Het album begint met de twee grootste hits van Blakey & Co. “Moanin’ ” en “Blues March”, iedereen kent ze, dus hoe daar nog iets aan toe te voegen, maar Nueva Manteca slaagt daarin wonderwel, mede door het arrangement van Carlos Matos. De thema’s zijn herkenbaar maar de sfeer is duidelijk anders, het is typische Nueva Manteca muziek geworden. Pianist Bobby Timmons was verantwoordelijk voor “Moanin’ ” en is dat ook voor de klassieker “Dat Dere”, alweer zo’n heerlijk in het gehoor liggend muziekstuk, mede door het sfeervolle pianospel van Bischoff en de conga van Fischer wanen we ons in tropisch Zuid Amerika. Saxofonist Benny Golson is vertegenwoordigd met drie nummers, natuurlijk met “Moanin’”, maar ook met “Whisper Not” en “Are you real”, minder bekend maar met dezelfde typerende swing en frasering die de muziek van hem zo aantrekkelijk maakt. “Crisis” beantwoord geenszins aan zijn titel, het is een midtempo swinger geschreven door Freddy Hubbard en een uitgelezen platform voor ‘Chucky’ om ons te vergasten op fraai trompetspel.

“This is for Albert” werd geschreven door Wayne Shorter, hij schreef het toen hij musical director was bij Blakey in de jaren ’60, hij droeg het op aan de fenomenale bop pianist Bud Powell. Het is een fraaie ballad die prachtige muziek oplevert in de handen van Nueva Manteca. Rest nog “No Problem” van pianist Duke Jordan, een kolfje naar de hand van de band waarin Bischoff excelleert. De muziek op dit album is een waar feest, deze nieuwe versie van Nueva Manteca klinkt als vanouds, oftewel voortreffelijk, een compliment voor Ben van den Dungen dat hij deze superieure groep van de ondergang heeft weten te redden !

Jan van Leersum.